Worst

Column

Als je door de Haarlemmerstraat loopt, zie je winkels die elke paar weken een andere eigenaar hebben en dus een ander interieur. Verrassend.

Daarnaast zie je zaken, die al vijftig jaar niet meer weg te denken zijn. Neem bijvoorbeeld Labrujère of de Hema. Ze zijn er gewoon. Die Hema-worst is toch ook al tig jaar hetzelfde en niet te versmaden. Het is dat ik niet meer met zo'n halve worst in het portiek ga staan, ik zou me doodschamen, maar lekker dat het is! Overigens ook desastreus. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn eega op een koude zaterdagmiddag langs de Hema kwam en ze half in de deur met zo'n mobiele kar met worst stonden. Dus even later stonden wij ons in een hoekje te warmen aan zo'n halve worst. Echter, mijn echtgenoot nam een hap en daar doorkliefde een golf verrukkelijk vocht het luchtruim en kwam in een lange veeg op zijn stropdas terecht. Hij keek met grote ogen naar de ravage. Die konden we afschrijven. Het zal ruim twee jaar later geweest zijn toen we ons weer niet konden bedwingen, maar nu drukte ik hem op zijn hart alsjeblieft uit te kijken met eten. Alle voorzorgsmaatregelen werden getroffen. Voorzichtig nam hij een hap. Perfect. Dus kon ik rustig mijn gang gaan. Ik nam een hap en een golf verrukkelijk vocht kwam precies in een lange veeg op zijn jas terecht. Met grote ogen keek hij naar de ravage en mijn richting. Zijn verbijsterde, verongelijkte blik vergeet ik nooit meer.
We eten de worst nu alleen nog maar ongevaarlijk; thuis in de boerenkool.

Teuntje van Delft,
hoofdredacteur