Ich bin ein Hesje

Elke maand geeft inwoner Remi van Zelst zijn mening over Leiden.

Lange tijd heb ik geprobeerd te ontkennen wat er aan de hand is. Ja, misschien zelfs gebagatelliseerd wat borrelde in en om ons heen. Maar met de gele hesjes kwam die ene vraag compromisloos naar voren, die niemand meer onbeantwoord kon en kan laten; ben je voor of tegen?
Ja, voor of tegen wat eigenlijk. Dat weet niemand. En iedereen. Ik zag een spandoek met de tekst "Ik ben het zat". Het is een onderstroom, die zich verraden voelt. Vrijheid, het lijkt zo mooi. Totdat je geconfronteerd wordt met de achterzijde, verantwoordelijkheid en onzekerheid. Het is een pijnlijke coming of age, waar we allemaal doorheen gaan. De trein van de democratie komt piepend tot stilstand.
Vroeger las ik als jongen veel boeken van de Kameleon. Hielke en Sietse die doldwaze avonturen beleefden met hun bootje in de Friese polders. In sommige delen waren er buitenstaanders, jongens uit 'de stad'. Dat waren fletse, onbetrouwbare types die wel even de oren werden gewassen door onze helden. De stad was in die tijd een ongure plek, waar arme arbeiders naast de fabriek woonden. Ontwortelde losers, die in te kleine huisjes een ongezond en kort bestaan kenden.
De tijden zijn veranderd.
De stad, en Leiden is daarin exemplarisch, heeft zich ontworsteld van zijn armoedige imago. Het is een kathedraal geworden, waar dagelijks de successen van het liberalisme gevierd worden. Een nieuwe versie van Rome. Buiten, op het gure platteland, heerst de onvrede. Daar waar Piet zwart moet blijven. Waar de pensioenen niet worden geïndexeerd. En waar de banen flex zijn. De mensen die de boot hebben gemist en de trieste onderklasse vormen van hard werkenden zonder perspectief. Natuurlijk ligt die grens niet bij de Zijlpoort, maar zit die vooral in ons hoofd. Maar misschien is het wel zo dat wanneer je iets te lang bent ondergedompeld in onze grandioze stad, je gaat geloven dat de hele wereld zo is.

Tot slot ben ik dan toch blij dat ik in Nederland woon. Rutte, onze Tefalliaanse Tovenaar, verklaarde met één pennenstreek dat iedereen een geel hesje was -et voila- de kou was uit de lucht. Ik bin ein Hesje. Wat een grootsheid in gruttigheid.