Column: Cold War

Elke eerste woensdag van de maand geeft Remi van Zelst zijn mening over Leiden.

Afgelopen vrijdag barstte het Leids Filmfestival los. Tien dagen lang in je eigen achtertuin genieten van de prachtigste films. Voor weinig. Heerlijk geprogrammeerd in november, een maand waarin iedereen depressief in de langste file aller tijden lijkt te staan. Over de openingsfilm wil ik het eigenlijk niet hebben. OK, heel even dan. Een film over een onzeker meisje met een Youtube kanaal. Snapchattend aan tafel met oortjes in. Ik zie het kleine, alledaagse drama. Boer zoekt vrouw herkenbaarheid. De zaal zucht mee. Behalve ik. Ik ben waarschijnlijk te vreemd voor deze film. Of de halve zaal zit te liegen en doet maar mee, want ja, het is toch de openingsfilm.
De volgende ochtend is het 11:30 als Cold War begint. Een film die me omver blaast. Zo'n film waarvan je een dag later nog steeds ontdaan bent. De film vertelt van twee geliefden, die niet kunnen zijn wie ze willen zijn in het naoorlogse en communistische Polen. Maar nadat ze zijn gevlucht naar Parijs ontdekken ze dat ook het kapitalisme de nodige offers vraagt van hun verlangen naar authenticiteit. Naar vrijheid. Hoe het verhaal afloopt zal ik verder niet vertellen. Iedereen moet deze film zien. Het deed mij denken aan een liedje van Frank Boeijen uit de jaren 80. Niemand heeft gelijk. Niemand heeft vrede, zou er ooit geen oorlog zijn. Tussen oost en west. Of alleen maar tussen jou en mij.
Vrijheid. Het is een bedwelmende geur, die maakt dat je steeds in een koude oorlog verkeert. Met alles en iedereen om je heen. Alleen de liefde die dat kan doorbreken. Hoewel, ik vond de Koude Oorlog ooit wel overzichtelijk eigenlijk. Zoals ik ook mijn eigen Koude Oorlog wel weer overzichtelijk vind. Aan onze kant zijn we ons. Maar hoe gek het ook is, na verloop van tijd borrelt dat verlangen toch weer op, het ijzeren gordijn open te schuiven en de zonnestralen naar binnen te laten vallen. Nu niet. Het is november. Ik verschuil me in het duister van het theater. En parasiteer vol overgave op het drama van de acteurs op het doek. Chapeau LIFF.