Afbeelding
Foto: W.H.Zandbergen

Vakantie

Column

Ik hoor haar al van verre aankomen.

Op een toon die geen tegenspraak duldt en de klare taal van een van onze buurlanden meldt ze haar onvrede. Alhoewel ze alleen aan het woord is, hoor ik dat er meerdere mensen bij betrokken zijn. Een dissonant in een vredige omgeving. Het ruisen van de zee is gestopt en ook de vogels hoor ik niet meer.
Ik til één ooglid op om te kijken wie er met zoveel misbaar nadert. De dame in kwestie mag er zijn. Er hangt een grote badtas om haar schouder en onder haar andere arm heeft ze een rol baddoeken. Ze dendert over het gras richting strand met de motoriek van een zeeschuimer. In haar kielzog volgen een zus en een mijnheer die duidelijk niet de baas is. 'Dit lijkt me een prachtige plek', verkondigt ze niet mis te verstaan. 'Alleen begrijp ik niet dat ze hier geen ligbedden hebben neergezet. Waar is de 'garcon' voor onze bedden. De locatie is geweldig, maar de service ontbreekt.' Ze grijpt met een ijzeren greep het teakhouten bed en trekt hem onder de bomen. Het tweede bed volgt en de man berust in de dwingende zorg van de dames. Kussens, waar liggen de kussens? Het schouwspel is fantastisch. Het neerleggen van de handdoeken heeft iets van behangen tegen de wind in. Net als ik denk, dat ik ze zo niet kan laten liggen, stapt er een tenger donker meisje op ze af. Al zuchtend komt de zeeschuimer overeind. De schouders worden opgehaald en dan wijst het meisje op de kaartjes op de bomen. Ik zie ze de tekst lezen en naar boven kijken. 'Liggen op eigen risico. Vallende kokosnoten.'
Het is duidelijk niet hun dag.

Teuntje van Delft,
Hoofdredacteur