Zicht

Mijn vriendin pakt mijn bril, nadat we in een restaurant de menukaart hebben bestudeerd.

'Oh , joh', wimpel ik af, 'dat is zo'n lekker makkelijke van de drogist. Die moet je gewoon bij je hebben als je ergens schemerig is.' Zo dat onderwerp is ook weer klaar. Fout, niet bij mijn vriendin.
'Zou je niet liever je ogen eens professioneel opmeten.' Als ze nou zegt, dat we een dagje ouder worden, ga ik gillen. 'We worden tenslotte ook een dagje ouder'. Ik gil toch maar niet. Mensen met een probleem hebben eerst een ontkenningsfase, daar zit ik middenin. Natuurlijk worden de keren dat ik die bril opzet steeds talrijker, dus moet het er van komen. Maar Nu Nog Niet!! 'Heb je plus of min', ondervraagt ze verder. 'He?' Ja, ben je bijziend of verziend.' Weet ik veel. De letters vervagen als het wat schemerig is.' 'Ik heb mijn bril al een paar jaar, maar ik kan hem niet missen', tikt ze op haar gestyleerde montuur. 'Het lastige is, dat je niet elke keer dezelfde bril wil opzetten. Hij moet tenslotte ook bij je kleding staan, vind je niet?' Nou, ik vind helemaal niets. Ik word al ibbelig van een zonnebril. Ze grijpt haar montuur met een fraaie lijn en een merk aan de zijkant. 'Deze heb ik voor de meer geklede uitvoering en mijn blauwe is meer trendy. Het is even een uitgave, maar dan heb je ook wat.' Ik knik gehoorzaam. Ik ben die van mij al telkens kwijt of ik ga er opzitten. 'Weet je, je moet ook uitkijken met autorijden 's avonds. Het lijkt wel of je een beetje nachtblind wordt. Gelukkig biedt de ober redding. Bril of niet, als ik thuis kom, voel ik me een gelukkig mens. Wat fijn dat er nog dingen zijn die je op de tast kunt doen.
Teuntje van Delft,
Hoofdredacteur