Hup Holland

Vorige week was ik er even tussenuit om wat zonne-energie op te doen. Voor vertrek had ik nog nét tijd om te kunnen stemmen. De uitslagen van de verkiezingen van de Provinciale Staten zag ik pas twee dagen later via de tv-zender BVN op mijn vakantieadres. Met groeiende verbazing volgde ik het nieuws en las de reacties op social media.

De tv in mijn hotelkamer stond aan. Ik zag mensen over straat lopen in een stad in Nederland. Hun gezichten met shawls afgedekt: ze willen niet in beeld. Ze zingen iets. Hoor ik dat nou goed? Vragen ze nou om een kogel? Een kogel voor een politicus? Omdat hij 'gewonnen' heeft? Zegt wat hij denkt? Ik schrik er van. Los van waar je politieke voorkeur naar uit gaat... dit is toch ongelofelijk? Hebben we dan niets geleerd met z'n allen?

In het land waar ik met vakantie was, is stemrecht niet vanzelfsprekend. Zeker niet voor vrouwen. Het openlijk uiten van je politieke voorkeur alsmede journalistieke vrijheid zijn zaken die er een stuk anders uitzien dan bij ons. Ik kom hier al jaren. De moslims die hier wonen en werken en mij hier jaar in jaar uit gastvrij ontvangen, heb ik in mijn hart gesloten. Een van hen is homo. Dat spreekt hij niet uit, want hij is doodsbang. Als zijn chef dat weet, zal hij worden ontslagen. Als zijn familie dat weet, willen ze hem niet meer zien. Als de staat dat weet, wordt hij opgepakt. Hij is getrouwd en heeft twee dochters. Hij lacht, maar zijn ogen lachen nooit mee. Homofilie is hier strafbaar. Maar dit terzijde. Ik wil er mee aangeven dat we in een vrij land leven en laat dat in godsnaam zo blijven.

Waar ik ook van schrok, is de Facebookpost van een oud-wethouder van Noordwijk na de verkiezingen. Hij is tegenwoordig burgemeester van Krimpen. Zijn post werd overladen door reacties. Sommige inwoners van Krimpen vonden de tekst en foto's op Facebook niet passen bij de neutrale rol van een burgemeester en vonden het beter als hij op zou stappen. Het omstreden bericht is inmiddels van Facebook verwijderd. De burgemeester liet vorige week nog weten dat hij geen spijt had van zijn actie. Wel dat het 'niet handig' was. Zijn post was op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Zeker voor een burgemeester en al helemaal voor een CDA'er.

Beroepsmatig volg ik het nieuws vanaf m'n vakantieadres en die telefoon, tja. Die gaat natúúrlijk mee. Geen discussie mogelijk. Maar eigenlijk moet die tv uit en alles waarmee je het internet op kan, zou thuis moeten kunnen blijven voor een paar dagen. Maar ik maak me ongerust over Nederland. En niet alleen over Nederland: ook over Holland, als in: Hup Holland Hup. Als in: Oranje. Want mijn panty – die ik overigens niet aan had op dat moment – zakte op mijn enkels terwijl ik naar het Nederlands Elftal keek die dag, ver weg van thuis. In de 90ste minuut toch nog verslagen.

De Duitsers in de kamer naast me hoorde ik juichen. Maar: we houden hoop! Mocht Oranje niet bij de nummers 1 en 2 zitten, dan hebben we alsnog een kans op kwalificatie middels de Nations League play-offs.

Hup Holland!

Caroline Spaans, redacteur