Zicht

Mijn vriendin grijpt mijn bril, die ik neerleg als we in het gezellige, maar wat schemerige restaurant de menukaart hebben bestudeerd.

Ze logeert enige tijd bij me, omdat ze te ver weg woont om wekelijks of zelfs maar regelmatig bij elkaar op bezoek te gaan. Dus dan moet je de tijd nemen, ook al is er e-mail of mobiel, om weer eens rustig bij te praten over de belangrijke dingen in de wereld.
'Hoe sterk is deze?' 'Oh nee, joh', wimpel ik af, 'dat is zo'n lekker makkelijke van de drogist. Die moet je gewoon bij je hebben als je eens ergens bent waar je het niet zo makkelijk kunt zien.' Zo dat onderwerp is ook weer klaar. Fout, niet bij mijn vriendin.
'Maar zou je liever je ogen niet eens professioneel laten opmeten.' Als ze nou zegt, dat we ook een dagje ouder worden, ga ik gillen. 'We worden tenslotte ook een dagje ouder.' Ik gil maar niet. Mensen die een probleem hebben of een uitdaging zoals dat heet, hebben eerst te maken met een ontkenningsfase en daar zit ik middenin. Dus gewoon lekker laten zitten. Natuurlijk weet ik dat de keren dat ik die bril opzet als ik achter mijn computer zit steeds talrijker worden en dat hij ook al stiekem in mijn jaszak of handtas meegaat bij het shoppen. Natuurlijk weet ik dat het er een keer van moet komen. Maar Nu Nog Niet!
'Heb je plus of min', ondervraagt ze me verder. 'He?' Ja, ben je bijziend of verziend.' Nee zeg, dit is lekker. Weet ik veel. De letters vervagen als het wat schemerig is (ja, hoor) en de kleine lettertjes, maar volgens mij staat er +1,5 op dat kleine stickertje op de brillenglazen. 'Nou, ik heb mijn bril al weer een paar jaar en ik kan hem gewoon niet meer missen', tikt ze op haar gestyleerde montuur.' Gelukkig, het gaat niet meer over mij. 'Het enige lastige is, dat je niet elke keer dezelfde bril wil opzetten. Hij moet tenslotte ook bij je kleding passen, vind je niet?' Nou, ik vind helemaal niets. Ik word al ibbelig van een zonnebril. Ze grijpt haar montuur met een fraaie lijn ter hoogte van de wenkbrauw en de letters CD aan de kop van de zijkant. 'Deze heb ik voor de meer geklede uitvoering en die blauwe is meer trendy. Ja, het is even een uitgave, maar dan heb je ook wat.' Ik knik gehoorzaam. Wat een gedoe. Ik ben die van mij al telkens kwijt of ik ga er opzitten. 'Weet je, ik moet ook gaan uitkijken met autorijden 's avonds. Het lijkt wel of ik een beetje nachtblind word. Dan zie je de witte lijnen wat minder duidelijk en ..…Gelukkig biedt de ober redding. 'Hebben de dames al een keus gemaakt?' Gelukkig gaat het daarna over duizend andere dingen. Bril of niet, ik ben niet nachtblind en als ik in huis stap, voel ik me een gelukkig mens. Wat heerlijk dat er nog dingen zijn die je op de tast kunt doen.

Teuntje van Delft,
Hoofdredacteur