Een Leidensweg
column n Elke laatste woensdag van de maand geeft Remi van Zelst zijn mening over wat er allemaal in zijn Leiden gebeurt.
Als ik deze maand in één woord moet vangen, dan is het 'leidensweg'. Februari, een maand waarin ik altijd maximaal medelijden heb met mezelf. Wat doen we in deze door god verlaten donkere delta? Waarom is het klimaat omgekeerd evenredig met de maatschappelijke toestand van een land? In de Romeinse kalender kwamen februari en januari eerst helemaal niet voor. Het was een naamloze periode van bezinning en hier en daar een hedonistisch feestje. Later werd februari alsnog ingevoerd, van het woord februa, oftewel boetedoening. Gelukkig duurt de ellende maar 28 dagen.
Boetedoening, dan denk ik aan Halbe. Halbe, het geweten van Rutte. Waar Mark strooit als een Vadertje Vaak met zand in onze ogen, daar slaat Zijlstra de karwats van het volk op zijn rug in het Kapelletje van zijn Geweten. Niet dat ik die halbe gare wil verheffen tot lintjewaardig. Zeker niet. Want, in de woorden van Van Gaal, ben ik nou zo links of is de VVD zo ongelofelijk fout? Ik denk dat als ik bij de VVD zou zitten, ik ook niet meer in het goede van de mens zou geloven. En vanzelf op de VVD zou gaan stemmen. Met andere woorden, ze zijn hun eigen self fulfilling prophecy.
Maar eigenlijk wil ik het over een andere Leidensweg hebben. Een weg van afzien, en daardoor een weg van glorie. Zoals Leiden dat historisch gezien wel vaker heeft laten zien. De Olympische Spelen.
Dit jaar zijn we, Leiden, ineens hofleverancier. Te beginnen natuurlijk met Nuis. De Kjeldenaar. De nieuwe Ken van Barbie, als ik Paul de Pisnicht mag geloven. Een Leienaar om trots op te zijn. En wat dachten we van TJ Flowers? Tedje Bloemen. Enfant terrible, Leiderdorper without a cause. Reuzendoder. Hij werd door de Hollandse Kliek uitgekotst, verbannen. Vertrok vol wrok naar Canada. Ging trainen en dacht maar aan één ding: revanche. En slachtte uiteindelijk de ruziënde Friezen in de Korearena. Hij verdient een standbeeld in de stad. En dan ook nog even Esmee Visser, ben ik van Leidschen Bloed. Jawel, een stad van kampioenen.
Maar de koning-keizer-admiraal van de leidensweg is natuurlijk Sven Kramer. Of misschien wel juist Gerard Kemkers, zoals iemand op TV opperde. Zelfs 8 jaar na de Wissel wil hij er nog steeds niet over praten. Zelfs niet bij RTV Drenthe. Gerard. Toen hij nog schaatste was hij al schlemiel numero uno. Altijd als een Heintje Davids achter Leo Visser. Hoewel, zoekend naar Kemkers, lees ik net dat Hans van Breukelen hem tevergeefs heeft geprobeerd naar de KNVB te halen. Zelfs de prijs van Uberschlemiel weet Gerard dus niet in de wacht te slepen. Afgetroefd door de Breuk.
Maar nee, natuurlijk is het gewoon Sven. Met een roemloze zesde plek wordt zijn verhaal almaar dramatischer en dus ook heroïscher. Sven is de Zeus van het schaatsen. Jarenlang alleenheerser over het gepeupel, dictator van het tempo. Maar steeds op dat ultieme moment werd Zeus door een hogere macht op zijn plek gezet. Al na 3 ronden wist hij, dit gaat 'm weer niet worden. Met lood in de schoenen moest hij nog ruim 20 keer langs het steeds stiller wordende publiek. Sven huilde van binnen, maar vertrok geen spier. Zijn ogen helder en kurkdroog. Als een held, die het volk overeind diende te houden in bange dagen. Ik denk dat hij diezelfde avond in zijn bed zachtjes heeft liggen huilen, schokkend in zichzelf weg gedoken.
En dan hebben we het nog niet eens over Gordon, de Pornodanser of Barbie gehad. Wat die allemaal mee hebben gemaakt in deze verdoemde maand. Teveel voor dit hoekje in de krant. Wat heet, mijn eigen vader liep langs de afgrond van het leven. En dus, wens u allen en ja, ook Halbe een snelle afloop van deze ellendige maand en een eeuwig durende lente vol nieuwe beloftes. Een lente die ik samen met mijn pa op een zonnig terrasje ga vieren met een biertje. Leve het leven, ouwe Leienaar.
Beeldje Jack Dambrink
Jack Dambrink heeft zaterdag het Cornelis Joppenszoon beeldje van de stad gekregen Tijdens een ondernemersbijeenkomst in Café de Kruik ontving hij deze gemeentelijke onderscheiding vanwege zijn inzet voor de winkeliersvereniging Haarlemmerstraat. Dambrink is bijna 39 jaar eigenaar geweest van modewinkel Piece of Cake in de Haarlemmerstraat. Hij begon in 1980 als verkoper en binnen een week was hij al bedrijfsleider. Iets anders dan werken in een winkel, heeft hij nooit gedaan.
Dambrink heeft aangekondigd te stoppen als ondernemer en Piece of Cake zal zijn deuren sluiten
