Vrolijk Pasen
column n Elke laatste woensdag van de maand geeft Remi van Zelst zijn mening over wat er allemaal in zijn Leiden gebeurt.
Er was eens een land en dat heette Nederland. Het ging er zo goed, dat men zich allang niet meer druk maakte om oogsten, oorlogen of andere onzin. Welnee. In dit land sloeg de klok omwille van meer existentiële zaken als de gelukkigheidsindex, beste reizigers en wie de mol was. Het ging er zó goed dat mensen begonnen terug te verlangen naar ellende. Want wat waren ze nu eigenlijk nog van elkaar, nu er geen noodzaak meer was? En zo verscheen de volksmenner ten tonele. Met verheven vinger, beknepen stem en rare neus. Soort Buman.
We waren onze identiteit verloren. Leve de Vlag. En Zwarte Piet natuurlijk. We werden misleid en misbruikt door de elite of 'de Man' of een ander bovenliggend deel van de samenleving. Haal ze door het slijk! Of nee; de vijand lag buiten de poort op ons te wachten, klaar om toe te slaan. Geef ons totale macht over je hele leven & data en we beschermen je tegen het onheil!
De winter, de crisis, de vluchtelingen, de verkiezingen. In het prille lentezonnetje van deze zondag lijken ze ineens heel ver weg. Buiten, op het Galgewater, trekken de volle toerboten eindeloos voorbij. Omgeven door tijden van weleer.
Terug naar de werkelijkheid, de beeldbuis. Soms denk ik dat TV echter is dan wat ik zie als ik naar buiten kijk. TV is onze ziel of minimaal dat wat onze ziel zalft. Het allerbeste TV programma wat ons wekelijks onderdompelt in die zaligheid is natuurlijk de Luizenmoeder. Bewierookt om haar 'politieke incorrectheid', want er mag in worden gevloekt. Nou. 'Zo herkenbaar ook!' roept een ander opgewonden uit. Dus ik kijken. Burgerlijke typetjes, die in aanraking komen met iets minder burgerlijke typetjes. Aangevuld met een dubbele dosis Avro humor, ver over datum. Of is dat een pleonasme? Moeilijk doen op de vierkante centimeter van het schoolplein. Want op de echte slagvelden is de zaak allang beslecht. Floris, Swiebertje en De Fabriek. Zwartwit herinneringen uit het verleden, grotemannenverhalen, niet langer relevant.
En ja, in die realiteit waren daar ineens de verkiezingen. Lokale verkiezingen, lekker klein en overzichtelijk. Ook in Leiden, waar het populisme helaas nog geen voet aan de grond heeft proberen te krijgen. Helaas, omdat een dansende Thierry, een lokale PVV'er met hitler kapsel of een bejaarde mafklapper voor een columnist natuurlijk dankbare onderwerpen zijn. Ik moet het doen met een bijna-slippertje van de CU en verder de gebruikelijke saaiheid, klotsend tegen de wanden van het stadhuis.
Het toch wel verrassende voorafje was de eensgezindheid bij het ondertekenen van het Regenboogakkoord. Ja, de CU slipte bijna en tekende onder milde dwang, maar desalniettemin! Eindelijk konden we…. Ja wat eigenlijk? Nou, dat er Leidse gaybra's komen bijvoorbeeld. En meer aandacht voor -onder andere- roze ouderen en asielzoekers. Dat wil zeggen, asielzoekers die gay zijn of qua sekse enigszins in de war verkeren. Als hetero asielzoeker zoek je het natuurlijk maar gewoon uit. Voor mijn geestesoog zag ik taferelen van Hotel De Wereld in 1945. Gewichtige mannen achter grote documenten. En daar achter de heide, eindeloos uitstrekkend in het paars van de herfst. Maar niets van dat alles. Ik zag bleke hoofden in een raadszaal vol kunstlicht, met daarachter fletse posters van de partij waarvoor zij ooit hun ziel en zaligheid hadden geofferd.
Toen de verkiezingen zelf. Een strijd der partijen. Want, van wie is de stad nu eigenlijk? Van de studenten en Groen Links? Van de elite op de grachtengordel en D66? Of van het volk, morrend in de Merenwijk en migrerend naar Leiderdorp? Wie neemt de grootste hap uit die rijke taart, die deze stad is? Wel, de uitslag is bekend.
Hoe het verhaal verder eindigt? Ze kozen nog lang en gelukkig. Verder kan ik alleen maar hopen. Hopen dat Leiden die stad van partizanen blijft. Een stad van vluchtelingen en dromers en schuinsmarcheerders. Van hoogvliegers, maar vooral ook van de laagvliegers. Hopen op de wederopstanding van Rubberen Robbie. Fluitend naar mooie vrouwen, anoniem dansend met de stad, de grote boom op het plein markerend. En ja, ook met je fiets in de plomp als dat zo uitkomt. Zonder handen, Ome Henne.
Vrolijk Pasen allemaal.
Schade door gaswerk
Meerdere huizen aan de Vrouwenweg zijn getroffen door het werk van de Gasunie op een weiland aan de kant van de Europaweg. Daar worden grote gasleidingen vervangen. Bewoners vrezen een Groningen in het klein. Het werk is voorlopig stil gelegd. .
