Leve de Leidenaar!
Maart. De eerste maand van het nieuwe jaar volgens de oude Romeinen. Vernoemd naar Mars, god van de oorlog. Lekkere gasten, die Romeinen. Het alcoholvasten is gedaan -check!-, de winter niet geweest en de Leidenaar opgestaan uit zijn slaap. Vol overtuiging? Mwah. De kades nog troosteloos, tuinen nog winterwrang, de koppies ouderwets vaal en armoedig. Krakend komt Leiden overeind.
Zelf was ik vorige week in Parijs. De stad van de eeuwige lente.
Waar Youp VHH vroeger elke week naartoe liftte.
En wij er als studenten het onze van dachten. En dus liftten wij in 1990 ook via Den Haag, Dordrecht, Brussel, zuid België, een chagrijnige douanebeambte en last but not least een vette Porsche scheurend over de A1 Parijs binnen.
Zonovergoten, geur van vrijheid in de lucht. Op naar Père-Lachaise, Jim Morrison. Een startschot van jaren aan herinneringen, achter gelaten in the city of night, city of light.
Dit keer reed ik lafjes volgens de toegestane snelheid, mijn zoon naast me, le metropole binnen. Parijs, waar het 'Le roi est mort, vive le Roi!' is uitgevonden.
Altijd het mondiale middelpunt van de Zeitgeist.
De Bastille bestormend of strijdend in gele vechtjassies. Ik zag ze nergens.
Wat ik wel zag was veel meer ontrustend. Ooit stond de Tour Eiffel vrij als een stalen reus op zijn vier poten aan de oevers van de Seine te dreigen. Kon je er onderdoor fladderen en flaneren, Francaise aan de arm, uren starend naar zijn grandeur.
De ijzeren gigant, omringd door een enorme glazen wand
Maar nu? De reus is opgesloten, gekooid als een beest. Een enorme glazen wand, a wall of shame, omringd de ijzeren gigant ter bescherming tegen terreur. Vrijheid ontnomen en verpatst voor de idee van veiligheid.
Gedesillusioneerd keerde ik terug naar Leiden. Parijs heeft haar onschuld definitief verloren. Of begroef ik mijn versie alleen maar? Mijn zoon haalde zijn schouders op en mompelde 'logisch toch'.
Terug in Leiden, waar de onschuld nog alom en eeuwig is. Hier nog geen glazen wanden om het prachtige monument van Rembrandt.
Hoewel ik stilletjes hoop dat iemand dat ooit opblaast met een bomgordel. Twee vliegen in één klap.
Het is lente en mijn vrienden worden -net als ik- luidrustig 50, of nog ouder. Seizoenen, kranten, herinneringen. Ze gaan dood en komen weer tot leven in andere vormen.
Maar wij, de Leidenaar en onze stad als gestolde en versteende uiting van ons collectieve Leidenzijn, leven voor altijd! Een prachtige waarheid. Geloof het of niet.
| Foto Eiffeltoren: Twitter, Enrique Cortes