Misstap
Column n Mijn oma zei het al: 'Een moment van ondoordachtzaamheid, kan maken dat je jaren schreit.'
Nu zijn op deze uitleg vele variaties mogelijk. Dat geldt ook voor de aanleidingen, maar toch. Mijn misstap is een feit. Op een koude, regenachtige zaterdagochtend eind april in Oegstgeest.
Goed, ik loop nooit rustig, ik had haast. Ik wilde op tijd voor de lunch bij mijn familie zijn. Ik had al een heel programma achter de rug en zat in de vaart der volkeren. Volkomen met mijn hersens ergens anders en mijn voeten ook, bleek, leek het wel of ik ineens werd gelanceerd. Er was geen houden aan en met een klap belandde ik voorover op het vochtige trottoir.
Ik had amper de tijd om me te realiseren wat er was gebeurd, toen verschillende handen me vastgrepen en ik op mijn benen werd gezet. Daar was niets mis mee, een paar schaafplekken. Maar mijn hoofd en armen voelden anders. Voorzichtig wreef ik over mijn gezicht en haalde het zand van mijn voorhoofd. De rest voelde heel.
Maar mijn armen voelden anders. Mijn handen bewogen, maar mijn rechterarm voelde alsof het een eigen leven was begonnen. Ineens realiseerde ik me, dat zo snel iedereen naar me toegekomen was, ook weer was verdwenen. Tjonge, dat had ik weer. Te druk in mijn hoofd, even niet gerealiseerd waar ik mee bezig was en pats. 'Wat een verschrikkelijke sufkip.'
Een paar tempo's lager probeer ik voorzichtig bij het restaurant te komen. Bellen is lastig en ze zouden zich te pletter schrikken, dus eerst maar rustig naar binnen.
En toen was er geen rustig meer aan. Binnen no time zat ik in het ziekenhuis en constateerde men na enkele foto's, schouder gebroken. Ik zal u de rest besparen, want het wordt vanzelf weer avond. ( Dat zeg ik altijd tegen mezelf als ik niet blij ben met de dag), maar als het een familielid overkomt, wees maar lief voor ze, want het is niet te fun.
Maar dan zijn we er nog niet. Een echtgenoot, die zich meteen mantelzorger noemt en lachend verkondigt dat het weer eens iets is om me aan te kleden, in plaats van …….u snapt hem. Je mag niet de gek steken met mensen in nood.
Dan kan je na diverse ziekenhuisbezoeken gaan oefenen, komt de fysio en wordt er bedacht dat het handig is een botdichtheidsonderzoeken te ondergaan. Natuurlijk, voorkomen is beter dan genezen.
Laat ik even voorop stellen, dat het onderzoek, het scannen van je lichaam, niks voorstelt. Dat is het niet, maar de entourage. Een prachtige mijnheer van midden twintig leidt me naar de kleedruimte. 'Dag mevrouw, ik ben Johan. Het is niet de bedoeling dat u iets aanhoudt, geen kleding of sieraden, een slipje mag. Ik vang u zo aan de andere kant weer op en dan helpt mijn collega u verder.' Even later sta ik aan de ander kant van de deur in mijn blote niksie. 'Dag mevrouw, ik ben Patrick.' En hij schudt vrolijk mijn hand.
Mijn oma had gelijk!
Teuntje van Delft,
Hoofdredacteur